Historia

Historia i dzień dzisiejszy Szkoły Podstawowej w Dobroniu

         Schyłek XIX i początek XX wieku to czas, gdy Polacy coraz śmielej i z większą nadzieją patrzyli w przyszłość, oczekując tak bardzo upragnionego końca niewoli. Środowisko Dobronia nie odbiegało od tej tendencji. Nastąpiła wówczas prawdziwa eksplozja życia społecznego. Podejmowano liczne inicjatywy o charakterze kulturalnym i oświatowym. Powstało Towarzystwo Śpiewacze “Lutnia”, orkiestra dęta, stowarzyszenie Polska Macierz Szkolna, pierwsza biblioteka, Ochotnicza Straż Pożarna.

W te działania doskonale wpisały się starania o powołanie do życia szkoły. Jej namiastką były lekcje obejmujące podstawowe umiejętności, czyli naukę czytania i pisania. Zajęcia te nie miały charakteru instytucjonalnego. Odbywały się w dworze Kellerów i dotyczyły wyłącznie ludności dorosłej. Dopiero usilne zabiegi księdza W. Mruka i Wojciecha Kabzy przyniosły oczekiwany rezultat. Te dwie światłe osoby wystąpiły do władz carskich o wydanie zezwolenia na otwarcie placówki oświatowej. Nauka odbywała się początkowo w tzw. organistówce. W tym samym mniej więcej czasie zawiązał się komitet budowy szkoły.     

Rok 1880 to początek historii szkoły w Dobroniu. To wówczas, po zgromadzeniu funduszy, został oddany do użytku budynek pierwszej placówki oświatowej w naszej miejscowości. Był to obiekt murowany ze słomianym dachem. Znajdowały się w nim: pomieszczenie lekcyjne oraz mieszkanie dla nauczyciela.

         Językiem wykładowym był rosyjski, natomiast lekcje polskiego prowadzono tylko dwa razy w tygodniu.

         Przed wybuchem I wojny światowej nauczycielem w tej placówce był Aleksander Makarczyński. To on zaaranżował szkolny ogród. Gdy zmarł w 1925 roku, jego funkcję przejęła Helena Roznerowa. Następnie pełniącym obowiązki kierownika został Henryk Kiełczewski.

         W roku szkolnym 1926/1927 zastąpił go Bazyli Kulmatycki, który tak pisał: “Budynek szkolny zastałem w opłakanym stanie. Odarty, niewybielony, bez kuchni, ze zniszczonym przedsionkiem, bez ustępów. Pierwszy rzut oka na szkołę i otoczenie utwierdził mnie w przekonaniu, że szkolnictwo  w gminie stoi na poślednim miejscu. Wszędzie we wsi murowane domy, kryte dachówką, ogrodzone. A tu szkoła z dziurawą słomianą strzechą”.

         Ta opinia, znajdująca potwierdzenie w rzeczywistości, zmobilizowała miejscowe władze do przeprowadzenia natychmiastowego remontu.

         W roku szkolnym 1927/1928 liczba dzieci wynosiła 170 w czteroklasowej już placówce.

         W roku szkolnym 1928/1929 po wizytacji kuratora p.Ryniewicza przeniesiono szkołę od  W. Kabzy  do M. Prusisza.

W roku szkolnym 1929/1930 pracowali w Dobroniu Bazyli Kulmatycki, Cecylia Kiełczewska, Stefan Misiewicz, Br. Tłoczkowa, E. Muraszkowa w wynajętych trzech salach w domu Józefa Łubisza.

Z końcem roku szkolnego 1931/1932 Inspektorat Szkolny stwierdził, że sale szkolne nie odpowiadają wymiarom według przepisów. W związku z tym Dozór Szkolny został poinformowany, że jeżeli nie wynajmie większych sal, to Szkoła w Dobroniu zostanie zlikwidowana. Niestety Rada Gminy zajęła negatywne stanowisko w tej sprawie. Bazyli Kulmatycki zwołał więc gminne zebranie i po burzliwych obradach uchwalono, by wybudować szkołę drewnianą o 4 salach lekcyjnych. Równocześnie wybrano nowy Komitet Budowy Szkoły, w skład którego weszli: ks. A. Smoniewski,  B. Kulmatycki, Adam Jach, Andrzej Rożek, Antoni Minias, Wł. Boniński, Fr. Kabza, Józef Stankiewicz, Andrzej Mudzo i Andrzej Mielczarek. Na pierwszym posiedzeniu  Komitetu Bazyli Kulmatycki przedstawił bezsensowność budowy drewnianego budynku. Komitet postanowił budować szkołę murowaną o sześciu salach lekcyjnych, kancelarię i mieszkanie dla nauczyciela. Budowę szkoły rozpoczęto w lipcu 1932r., a zakończono w listopadzie 1933r.

1. Kulmatycki pisał: „Roboty przy budowie szkoły postępują w szybkim tempie jedynie dzięki energicznemu i nieżałującemu trudów wójtowi gminy Adamowi Jachowi”.

W dniu 31 sierpnia 1935r. ze stanowiska kierownika szkoły zostaje odwołany B. Kulmatycki i przeniesiony na równoległe stanowisko do Kuźnicy Błońskiej pod Sieradzem. Jego miejsce zajmuje Bronisław Staniak, dotychczasowy kierownik szkoły w Mogilnie, który na tym stanowisku pracuje do wybuchu wojny. Współpracują z nim nauczyciele – Cecylia Kiełczewska, Stefan Misiewicz, Br. Tłoczkowa, Helena  Maślikowska –ludzie pracowici, zrównoważeni, z wysokim poczuciem taktu i obowiązku, koleżeńsko wyrobieni, cieszący się w gminie ogólną sympatią i szacunkiem.

Kierownik Kulmatycki tak wyrażał się o społeczeństwie dobrońskim: „Z całym naciskiem zaznaczam, że nie ma w powiecie gminy, która by w tych trudnych czasach tak dbała o szkolnictwo jak gmina Dobroń. Duszą tej gminy był wójt Adam Jach i sekretarz gminy Wł. Boniński.”

Po rozgromieniu okupanta, kiedy jeszcze nie ucichły strzały, miejscowy rodak Józef Jach, nauczyciel, 1 lutego 1945r. otrzymał nominację na p.o. kierownika szkoły.
Po pięcioletniej niewoli otworzył szkołę w Dobroniu i Ldzaniu. Przeprowadzi egzaminy do poszczególnych klas i w ten sposób stworzył klasy I, II, III, IV i V w Dobroniu i  klasy I, II, III, IV w Ldzaniu. W pracach tych uczestniczył również Ignacy Kowal. Po kilku dniach pracy, w porozumieniu z inspektorem szkolnym M. Zawadzkim, Józef Jach na własną prośbę został przeniesiony do szkoły w Ldzaniu, a do Dobronia skierowano na stanowisko kierownika szkoły Henryka Jabłońskiego. Zatrudniono nauczycielki – J. Cieślową i A. Skibińską. Po wakacjach grono pedagogiczne powiększyło się o Helenę Jodko, G. Szewczykównę i Janinę Kopias.

W roku szkolnym 1946/1947 kierownictwo w szkole objął Stefan Papiewski. Skład grona pedagogicznego w tym czasie to kierownik – Stefan Papiewski  i nauczyciele – Bronisław Najgebauer, Maria Papiewska, Janina Kopias

W roku szkolnym 1949/1950 szkoła była wizytowana przez inspektora szkolnego Jana Szałacińskiego – poziom szkoły oceniony został  na wysoki. Klasę siódmą ukończyło 30 absolwentów.

Dnia 30 kwietnia 1951 r. szkoła była wizytowana przez podinspektora szkolnego Wilhelma Najmana. Klasę siódmą ukończyło 37 absolwentów.

Liczba uczniów wzrasta do 260, zatrudnionych było 13 nauczycieli:

kierownik szkoły – Stefan Papiewski, Franciszek Augustyniak, Lucyna Duda, Eugenia Kozłewska, Maria Papiewska, Maria Plich, Zenobia Posmyk, Maria Raczyńska, Hieronim Rykała, Irena Rykała, Danuta Szczecińska, Barbara Kopeć, Mirosława Wawrzyniak.

Obecna szkoła okazała się za ciasna. Trzeba było budować nową, obszerniejszą szkołę według nowoczesnych wymagań. Dużą pomoc w rozbudowie przyrzekł wicepremier Zenon Nowak, który był na spotkaniu z mieszkańcami Dobronia. Zorganizowano Komitet Budowy Szkoły, którego przewodniczącym został Lucjan Prusisz. Szkoła została rozbudowana według planu – z dużą salą gimnastyczną oraz świetlicą dla Zespołu Pieśni i Tańca Ziemi Dobrońskiej.

Po przejściu na emeryturę Stefana Papiewskiego, w roku szkolnym 1967/1968 obowiązki dyrektora szkoły w Dobroniu powierzono nauczycielowi Hieronimowi Rykale. Po zreformowaniu szkolnictwa w 1973r., pełnił on funkcję dyrektora Zbiorczej Szkoły Gminnej w Dobroniu. Jego zastępcą została Eugenia Kozłewska. Hieronim Rykała sprawnie zorganizował dowóz dzieci ze szkół w Ldzaniu, Markówce i Mogilnie Dużym. W tym czasie w szkole zatrudniono wielu nauczycieli min: Wiktorię Skorek, Kryspinę Szafrańską, Bronisławę Stefańczyk, Marię Domańską, Irenę Węglińską, Marię Kłos, Franciszka Antoniaka. Dzieci klas IV – VIII były przywożone na zajęcia i odwożone pod opieką nauczycieli.

Uczniowie brali udział w różnych olimpiadach i zawodach sportowych, gdzie zdobywali wysokie noty w skali województwa. Szkoła odnosiła wielkie sukcesy w siatkówce – wygrywała wszystkie spotkania, zdobyła tytuł mistrza województwa sieradzkiego w roku szkolnym 1975/76.

W 1977 roku w szkole odbyła się wizytacja prowadzona przez Kuratorium Oświaty i Wychowania w Sieradzu. Praca szkoły została oceniona bardzo wysoko. Władze oświatowe uznały, że szkoła w Dobroniu może poszczycić się najlepiej wykształconą kadrę nauczycielską w województwie sieradzkim. Wyróżniono 16 nauczycieli za całokształt pracy. Duża zasługa w tym dyrektora Hieronima Rykały, który swoim postępowaniem i zachowaniem zdobył szacunek i poważanie nauczycieli. Pochwały należały się również  zastępcy -Eugenii Kozłewskiej.

18 stycznia 1978 roku szkoła przeżywała „gorące chwile”. Odbywała się wtedy wojewódzka konferencja dyrektorów i nauczycieli związana z wprowadzaniem w naszych szkołach jednolitego systemu wychowawczego. Nauczyciele otrzymali wiele pochwał od władz. Szkoła została oceniona pozytywnie. Pod względem wykształcenia nauczycieli zajmuje pierwsze miejsce w woj. sieradzkim.

 

Lata 80-te XX wieku

Dyrektorem szkoły był Hieronim Rykała.

Uczniowie aktywnie uczestniczyli w życiu szkoły. Do kalendarza imprez szkolnych na stałe wpisała się uroczystość pasowania pierwszoklasistów na uczniów szkoły. W roku szkolnym 1990/1991 odbywała się ona w sobotę!

Organizowane były wycieczki – do Warszawy, Krakowa, Zakopanego, Wrocławia, Chorzowa, Łodzi, Trójmiasta, w Góry Świętokrzyskie i Kotlinę Kłodzką… nie ma takiego zakątka w Polsce, którego nie odwiedziliby uczniowie szkoły w Dobroniu.

Nadal uczniowie odnosili sukcesy sportowe – zarówno w dyscyplinach zespołowych, jak i indywidualnych.

Podczas ferii zimowych organizowane były kuligi, dyskoteki, zabawy karnawałowe i wyjazdy do kina i teatru.

Po ukończeniu szkoły uczniowie wybierali: licea ogólnokształcące (w roku szkolnym 1990/1991 16 osób), technika (13 uczniów), szkoły zawodowe i przysposobienie do zawodu (39 absolwentów).

W roku szkolnym 1991/1992 uczniowie i pracownicy szkoły żegnali odchodzącego po 25 latach pełnienia funkcji dyrektora szkoły na emeryturę Hieronima Rykałę.

Stanowisko dyrektora objęła od roku szkolnym 1992/1993 Aurelia Bracha. Wicedyrektorem ds. dydaktycznych została Danuta Korczak, ds. wychowawczych – Jolanta Urbańska.

 

Lata 90-te XX wieku

W roku szkolnym 1991/1992 odbyły się pierwsze w historii szkoły wybory opiekuna samorządu uczniowskiego – wygrała je Mariola Janeczek.

Kontynuowana była tradycja pasowania pierwszaków na uczniów szkoły.

Uczniowie odnosili sukcesy nie tylko na polu sportowym – zdobywali nagrody i wyróżnienia w konkursach przedmiotowych, literackich, poetyckich, recytatorskich, przyrodniczych, ekologicznych – gminnych, powiatowych a nawet wojewódzkich – w roku szkolnym 1992/1993 uczennica Aleksandra Kabza (obecnie Górniak) zdobyła I miejsce w konkursie języka rosyjskiego na szczeblu wojewódzkim.

Absolwenci nadal najchętniej wybierali szkoły zawodowe różnego szczebla – w roku szkolnym 1993/1994 jedynie 18 osób zdecydowało się kontynuować naukę w liceach ogólnokształcących, 16 wybrało technika a 30 szkoły zawodowe lub przyuczenie do zawodu.

Do kalendarza uroczystości, imprez i innych działań szkolnych wpisały się: udział w Wielkiej Orkiestrze Świątecznej Pomocy (od roku szkolnego 1993/1994), akcja „Sprzątanie świata” (1994/1995), obchody Święta Konstytucji 3 Maja (1993/1994) i Święta Niepodległości (1996/1997), obchody Dnia Babci i Dziadka, Dnia Matki, mikołajki, walentynki, Dzień Dziecka na sportowo, koncerty muzyczne- spotkania z policjantem.

Nadal uczniowie odwiedzali najciekawsze miejsca w Polsce – Gniezno, Biskupin, Ziemię Sądecką, podążali szlakiem zamków krzyżackich – Toruń, Golub-Dobrzyń, ale nie tylko. W wakacje 1996 nauczyciele z gminy Dobroń odwiedzili Dörpen – miejscowość partnerską. Tam poza zwiedzaniem, poznawali niemiecki system edukacji.

W roku szkolnym 1997/1998 uczniowie pojechali na wycieczkę do Luksemburga, Pragi, Paryża, Norymbergi, bawili się w Disneylandzie. Rok później – odwiedzili Holandię i Niemcy.

W roku szkolnym 1997/1998 po raz pierwszy w szkole odbyła się impreza „Talenty szkoły” – uczniowie zaskoczyli zarówno nauczycieli, jak i kolegów swoimi umiejętnościami i pasjami.

Rok szkolny 1999/2000 to zmiany w edukacji. Powstają gimnazja. W okresie przejściowym obie szkoły – podstawowa i gimnazjum  mieściły się w jednym budynku. Bywało niekiedy trudno, ciasno, ale próbowaliśmy współistnieć i współpracować. Taka sytuacja trwa do roku 2003/2004 – wtedy został oddany do użytku nowy budynek dla gimnazjum.

Zakończenie roku szkolnego 2000/2001 to pożegnanie odchodzącej na emeryturę wicedyrektor Danuty Korczak, na Jej miejsce zostaje wybrana Mariola Bartuzel. Stanowisko dyrektora nadal pełniła Aurelia Bracha.

 

XXI wiek

Szkoła rozwija się, kontynuując dobre tradycje. Jednocześnie staje się szkołą nowoczesną – wyposażoną w pracownie komputerowe, rzutniki, laptopy, tablice multimedialne…

W roku szkolnym 2005/2006 żegna się, po 14 latach jako dyrektor szkoły, Aurelia Bracha. Od roku 2006/2007 funkcję tę pełniła Mariola Bartuzel. Wicedyrektorem została Małgorzata Stawiak.

Uczniowie nadal zwiedzają Polskę, aktywnie uczestniczą w konkursach, odnosząc sukcesy, prezentują się na uroczystościach szkolnych, gminnych, powiatowych…

Opiekują się leśnym cmentarzem z I wojny światowej w Wincentowie.

Uruchomiona zostaje szkolna strona internetowa, na której umieszczane są najważniejsze wydarzenia z życia szkoły.

W roku szkolnym 2011/2012 dyrektorem zostaje Elżbieta Łoboda – Szewc.

W październiku 2013 roku odbywa się uroczystość nadania imienia – od tego dnia patronem placówki jest Jan Paweł II.

Idąc „z duchem czasów” wprowadzamy dziennik elektroniczny.

1 września 2017 roku w wyniku reformy dochodzi do połączenia szkoły podstawowej i gimnazjum.
Na gruncie przyjętych przepisów proces likwidacji gimnazjów rozpoczął się od roku szkolnego 2017/2018. Zaprzestano wówczas przyjmowania nowych roczników, natomiast uczniowie, którzy ukończyli w roku szkolnym 2016/2017 klasę VI szkoły podstawowej stali się uczniami VII klasy szkoły podstawowej, w kolejnym roku szkolnym klasy VIII. Tak więc szkoła podstawowa w Dobroniu została przekształcona w szkołę ośmioklasową. Natomiast gimnazjum ostatecznie wygaszono w 2019 roku.

Nadal dyrektorem szkoły była Elżbieta Łoboda- Szewc. Wicedyrektorem została Agnieszka Dolewa, były dyrektor gimnazjum.

W 2018 roku dokonano termomodernizacji budynków szkolnych.

W 2020 roku Elżbieta Łoboda- Szewc przeszła na emeryturę, funkcję p.o. dyrektora powierzono Agnieszce Dolewie, a wicedyrektorem została Wioletta Neugebauer.

Od 2023 roku Agnieszka Dolewa jest dyrektorem szkoły w Dobroniu.

Tekst opracowali i materiał zebrali:

 Andrzej Antczak

Liliana Dąbrowska,

                                                             Mariola Janeczek,

                                                             Dagmara Kaftańska